10/2/18

ΚΩΔΙΚΕΛΛΟΣ (του Kenneth Rexroth)

Η περισσότερη από την παγκόσμια ποίηση
είναι τέχνασμα, κατασκευή.
Κανείς δεν τη διαβάζει
εκτός από ακαδημαϊκούς.
Μετά από μια γενιά
έχει γίνει τόσο σούπα,
που δε μπορεί πια να φαγωθεί.
Λίγα είναι αυτά που δεν έχω
διαβάσει, και ήταν σίγουρα ανιαρά.
Λαμαρτίνος - Γκόουερ - Τάσσο -
ή οι μεταφυσικοί
του Κέιμπριτζ, αρχαίοι ή μοντέρνοι,
και οι Αμερικανοί πίθηκοί τους.
Φυσικά για χρόνια η καθεστηκυΐα
τάξη της αγγλικής ποίησης
υποστήριζε ότι αυτό ακριβώς
είναι η ποίηση, μια απρόσωπη
κατασκευή, όπου οι προσωπικές
αντωνυμίες δεν επιτρέπονται ποτέ.
Αν εφαρμοσθεί αρκετά σχολαστικά,
μια τέτοια θεωρία
παράγει στην πράξη
το αντίθετό της: Η ποίηση
του Έλιοτ και του Βαλερύ
σαν αυτή του Πόουπ, δεν είναι απλά
προσωπική, είναι έντονη,
υποκειμενική ονειροπόληση
ενδόμυχη και αποκαλυπτική,
απρεπής αν θέλετε,
σαν τις αδιακρισίες
του ψυχαναλυτικού ντιβανιού.
Υπάρχει πάντα αρκετός
λόγος τρόμου στη
χρήση της αντωνυμίας, «εγώ».

(μετάφραση, χ.ζ.)

πρωτότυπο εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου