1/8/14

Ήθελα

Ήθελα να σε ζωγραφίσω
Μα είναι οι ώμοι μου τόσο σφιγμένοι

Στον ύπνο μου σ' είδα
Με το όμορφό σου χαμόγελο

Ξέρω, δεν το παλεύω πια
Αφήνομαι στη δίνη
Των καθημερινών πραγμάτων
Στις παρυφές του δικού τους ορίζοντα

Καμιά φορά, πίσω απ' τις σκιές
Σε βλέπω
Και όσο σε βλέπω
Δεν κάνω λάθος, όχι
Όσο το χαμόγελό σου δείχνει το δρόμο
Είμαι καλά και βαδίζω
Φτιάχνω πράγματα
Σχεδιάζω, θαρρείς και όλα είναι έτοιμα από πριν

Γιατί η χαρά πάντα περνούσε
μέσα από εσένα
Γιατί πάντα ήξερα
Ότι στο δρόμο αυτό το μοναχό

Πάντα όλοι χρειαζόμαστε δυο μάτια

Δυο μάτια βαθιά, όμορφα
Δυο μάτια βαθιά, έμπιστα
Να κοιτάμε
Να αγαπάμε
Να ελπίζουμε
.......

3/6/14

ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ νο2

Κυρίες και κύριοι
Κλικ-κλακ κάνει η πόρτα
Μπλεχτήκαμε Πρόδρομε,
Ο πατέρας μου με ξέρασε σ’ ένα βιριγκάνι
Με το μονόκλ μου βλέπω ένα άλλο ηλιακό οίδημα
Κι ένα συντριβάνι
Στην Τεχεράνη
Το συντριβάνι κάνει πλατς-πλουτς και ούλτα-εεε!
Πάνω πίνουν πανανάνα
Ο Πλεπλέξης πλεκουράει
Γάβου-γάβου κάνει ο Λαγός
Ο Μπόκος έφτασε στο χτένι
Να μια προοπτική αποχετευτικού σωληναρίου
Στην δευτέρα και στον κύβο
Κύριε των δυνάμεων!



.......

12/4/14

Φτηνιάρικο Ρετάλι

Είπαμε πως οι σχέσεις μας
ήταν για χρόνια σχέσεις εξουσίας
-και ξεχάσαμε να σχετιζόμαστε.

Στο βωμό
της αποτίναξης του ζυγού
αποτινάξαμε και κάθε γλυκιά φροντίδα
για τον άλλον.

Τα συναισθήματα απειλούσαν.
Κινδυνεύαμε να παρακαλέσουμε
για λίγη ζεστασιά, όπως παλιότερα.
Έτσι, τα πνίξαμε.

Η αξιοπρέπεια παρεξηγήθηκε.
Στην ίδια θέση πρόβαλλε κάτι ογκώδες,
κάτι μεταξύ εγωισμού
και ανώριμης περηφάνειας.
Υπεροψία από το πουθενά, που λένε.

Η αλληλεγγύη έγινε φτηνιάρικο ρετάλι
να καλύψει το φόβο της εμβάθυνσης
στον άλλο.

Το άλλο φύλο έγινε πια εχθρός,
ή στην καλύτερη περίπτωση,
αέναος ανταγωνιστής.

Και ολίγον από αλκοόλ.
Και ολίγον από ουσίες.
Και ολίγον από χαβαλέ.

Χάσαμε τόσα,
ώστε για να λυθεί η παρεξήγηση
χρειάζονται χρόνια
πράξεων και συζητήσεων.

Η απογοήτευση, ή μια πληγή,
κρατά το εισιτήριο
για τον υπέροχο αυτό κόσμο,
που έστησε ο Μεγάλος Ευρωπαϊκός Πολιτισμός
στον εαυτό του.

.......

26/3/14

Ένα κι ένα

To μποέμ οδηγεί στο κάψιμο.
Πόσο πιο απλά να το εξηγήσω;

Η αερολογία, ιδιαίτερα αυτή του γαλλικού τύπου,
αποτελεί στη σημερινή Ελλάδα
παπαρολογία μικροαστικής κοπής, για να ακριβολογούμε.

Το συγκεκριμένο
πάντα θα είναι ο θανάσιμος εχθρός
οποιουδήποτε νεφελώδους οράματος,
οσοδήποτε φαντασμαγορικό κι αν είναι.

Ένα κι ένα κάνουν δύο,
εν τέλει.

Πόσο πιο απλά να το εξηγήσω γάτες;
.......

26/2/14

Όταν ξαπλώνεις

Όταν ξαπλώνεις τυλιγμένος
στα σκεπάσματά σου το βράδυ
να μη στενάζεις.

Οι αποτυχίες κι οι έγνοιες να μη θολώνουν
το στενό ορίζοντα της ζωής σου.

Αλλά να χαίρεσαι.

Να ευχαριστείς τα αστέρια
γι' αυτή σου την κατάσταση.

Γιατί αλλού πεθαίνουν.

Γιατί σε άλλα μέρη τρέμουν από το κρύο,
γιατί κάπου αλλού προσπαθούν να κοιμηθούν νηστικοί.

Γιατί αλλού ο φόβος για τη ζωή
συνοδεύει σαν σκιά κάθε τους βήμα.

Έτσι, τυλιγμένος σφιχτά στο πάπλωμά σου,
να μην αφήνεις τις έγνοιες και τις ανησυχίες
της άλλης μέρας να σου πάρουν το μυαλό.

Μόνο να γνωρίσεις αυτά που έχεις,
να χαίρεσαι,

και να ευχαριστείς τα αστέρια
γι' αυτή σου την κατάσταση.
.......

15/2/14

Ξένοιαστη Μάζα

Όταν οι άνθρωποι βαριούνται συνεχώς
κάτι συμβαίνει
όταν περιφρονούν την ποιότητα
όταν φεύγουν απ'την ομορφιά
κάτι δεν πάει καλά.

Όταν οι ώρες τρέχουν σαν άλογα,
ίδια και απαράλλαχτα
όταν όλοι είναι εντάξει
και όλοι μόνοι τους
όταν τα ψεύτικα χαμόγελα
μετατρέπουν τους ανθρώπους
σε αποτρόπαια κτήνη
τότε γίνεται φανερό ένα πρόβλημα.

Η στιγμή που τόσο εξυμνήθηκε -
δεν υπάρχει.

Οι λέξεις πια δεν είναι λέξεις
αλλά δικαιολογίες
κούφιοι σοβάδες

πέφτουν και γίνονται σκόνη,
τρίμματα σε ένα άδειο δωμάτιο.

Οι λέξεις σαν δε βγαίνουν απ' την ψυχή
τότε χαιρέτα μας
τότε κλάψε μας
τότε ας ξεχάσουμε το δρόμο
που έπρεπε να ακολουθηθεί
ας ξεχάσουμε την πορεία
που έπρεπε να δρομολογηθεί
ας αφήσουμε πια τις ανοησίες.

Ας βγούμε λοιπόν έξω ένα βράδυ
να πιούμε όσο θέλουμε,
όσο τραβάει η ψυχή μας

Ας γίνουμε επιτέλους ξένοιαστοι,
μάζα κι εμείς μέσα σε κείνη την μάζα,
τη φοβερή
που άλλοι αλλού αιωνίως
όρισαν τη μοίρα της.
.......

14/1/14

Ο Δημιουργός

Στο σαλόνι μου συνωστίζονται ο Βιζυηνός
με το Θεοτόκη, ο Μπόρχες με τον Τανιζάκι
και ο Κολοκοτρώνης με τον Τάκη Σινόπουλο.

Τα λογοτεχνικά περιοδικά εναλλάσσονται με τα κόμικ,
η Ιστορία Τέχνης με τα βιβλία της μουσικής,
ο Γιουνγκ, ο Εκκλησιαστής και ο Λάο Τσε
δίνουν μαθήματα ζωής ο ένας στον άλλο.

Η «Ιστορία Σουλίου και Πάργας» συνοδεύει
την Ψυχολογία των Μαζών.
Οι Ισλανδικές Σάγκες και τα τραγούδια της Ωκεανίας
σιγοντάρουν την παράνοια του Μιχάλη Κατσαρού,
στριμώχνονται δίπλα σε ένα χοντρό τόμο «Αλγορίθμων στη Μουσική»,
και όλα ακολουθούν τελικά τη μάνα των τεχνών,
την Καλλιέργεια της Γης.

Πρακτικό κλάδεμα, Εμβολιασμοί, η Ελιά, το Αμπέλι.

Όρεξη να 'χεις να διαβάζεις.
Όρεξη να 'χεις να διαβάζεις, να φαντάζεσαι
και να πλάθεις εικόνες.
Να κάθεσαι με βροχή ή με κρύο και να διαβάζεις.

Και όσον αφορά τη δημιουργία;

Αυτός που θα κλείσει τα αυτιά του
τις περισσότερες φορές την ώρα που φτιάχνει,
αυτός είναι

και ο Δημιουργός.





.......