22/3/13

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ (ή το τελευταίο οργισμένο μου ποίημα)

Θέλω ν' ανοίξει η κατακόμβη μέσα μου και να βγει

όλο το μίσος που μάζεψα

που πόστιασα κάτι χρονάκια τώρα

με βρισιές με σάλια

γαμωσταυρίδια

για όλες τις ευκαιρίες

για όλη την ευγένεια που ξόδεψα

να σκάσει έτσι, σαν αντίβαρο

πρέπει να γίνει,

το λέει κι η Φυσική

σ' όλους τους τελειωμένους

σε κάθε λεπτό κατανόησης στα πονεμένα νιάτα

στους κακόμοιρους τύπους που καταφεύγουν στο πιοτί

στις καημένες που πόνεσαν

και είναι γκόμενες πια

τι να κάνουν

«εδώ που φτάσαμε δε σώζεται τίποτα»

Ξεφτίλες

αγκάλιασε το κενό και κοιμήσου μαζί του

μηδενίσου κι εσύ με το κοντέρ

αύριο ξέχνα τα όλα προσεκτικά

φάε μια τυρόπιτα με γάλα

κι εμένα

ξέχασε το νούμερο, το μέιλ μου

παράτα με

δεν έχω άποψη συμβουλές καλοσύνη

δε γουστάρω

Πάρτε πρέζα ρε

αφού είστε σκληρά παιδιά

σκληροί παπάρες

έχετε κι εσείς ένα καταφύγιο μικροί μου

Όλη η ψυχολογία λάθος

τους τελειωμένους μην τους πονάς

όχι ευγένειες

όχι οικειότητες

προπάντων όχι γαμήσι

χέσε τους όπως όλοι

αυτό περιμένουν

αυτό γουστάρουν

μετά θα λατρέψουν κι εσύ

μόνος

θα χαίρεσαι τα σκήπτρα σου

αν είσαι τέτοιο καθίκι τότε

πεδίο δόξης λαμπρόν

Εμένα ξεχάστε με παιδιά

το ΄πιασα το παραμύθι

ένα μάτσο ζώα

όλα τα δυνατά τους να βάλουν

δε μπορούν

να μου γαμήσουν τη ζωή
.......

11/3/13

Ροδιες

Εχω ενα
χωραφι
με ροδιες
πα
λιες
φυτεψα μια
ροδια νεα
στο οριο του
χωρα
φιου

μια γρια
και ενας γε
ρος την
ξεριζωσαν

ξαναφυτεψα
3 φορες
ξαναξεριζωσαν
3 φο
ρες

μαλωσα εβρισα
εγω
τους γε
ρους
ξαναξερι
ζωσαν

αποψε
βρεθηκα να κραταω
ενα μεγαλο
κλαδευ
τηρι πανω απο το
αμπελι το δι
κο τους

σταθηκα στα χορτα
ψυχη δεν ύπαρχε
σε μεγαλη
μακρυ
νη
αποσταση

νυχτα,
κυμα η λιμνη, δροσια το
φεγ
γαρι
το αμπελακι κατω
ειχα εξου
σια
τα κληματα
ηταν
στο
ελεος μου

τα αμπελια
η λιμνη
τα αστε
ρια
μου ειπαν
μου εμαθαν
μου φω
ναξαν

δε μπορω εγω
να κατα
στρεψω κατι
ομορ
φο
κατι ηδη υπ
αρχον

δε μπορω εγω
να καταστρε
ψω
μπορω μο
νο
να φτια
χνω
να φτιαχνω
να φτιαχνω
να φτιαχνω
.......