«Είναι η ώρα εννιάμιση μα περιμένω ακόμα»
Χ. Βασιλειάδης
Kι όπως φαίνεται η αναμονή δε θα πάψει
εκτός κι αν περιμένετε κάτι πιο συγκεκριμένο, κύριε Ζ.
κάτι λιγότερο θαμπό
απ' το χνώτο σας
στο κρύο πρωινό τζάμι του αυτοκινήτου
γιατί
ναι μεν
το Παρίσι σας τελείωσε
ναι μεν
κάθε άλλη τέτοιου είδους πόλη στα γύρω μήκη
και πλάτη
έχετε όμως πάντα
αυτή την αναμονή
αυτό τον χρόνο
αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό σας
κι αν δεν απατώμαι
κι αν δεν ψεύδομαι
ίσως έχετε και αυτό,
το κρύο μέταλλο στο μέρος της καρδιάς σας.
Κύριε Ζ.,
πέστε μου
πάντοτε σας γέμιζαν ανία οι άνθρωποι
οι γεμάτοι ανία,
οι άδειοι αντοχής,
οι πρόχειρα κατασταλλαγμένοι άνθρωποι
πέστε μου λοιπόν,
προς τα πού τώρα ο δρόμος,
where now, where now?
Mήπως επιστροφή στη γνωστή πάγια τακτική σας,
τη δοκιμασμένη τακτική
όπου δύο χέρια διώχνουν
το κενό ανάμεσά τους βγάζοντας νερό, βγάζοντας ζέστη,
μέταλλο και άλλα;
Maybe somewhere else, where perhaps it’s worse?
Ξέρω πως δε θα μου πείτε,
πως ίσως απλά δεν ξέρετε,
πως αυτή την ώρα
σας απασχολεί μόνο το μοσχοβοληστό
Ischlerkipferl
από απέναντι
και το βράδυ ίσως πείτε πως
θα σας απασχολήσει μόνο κάτι τρυφερό,
ελαφρώς ψημένο με αίμα
από απέναντι
όμως
από εμένα
θα έχετε μόνο ευχές
θα έχετε μόνο εκτίμηση
όσο κι αν δεν το θέλετε,
όσο κι αν αυτό δεν ταιριάζει σε
σας
λυπάμαι κύριε Ζ.
που ίσως κλονίσω ένα φαντασμένο,
ετοιμοπαράδοτο,
όσο και λιγάκι passé
image