28/1/12

Δεν

Δε με νοιάζει φίλε μου καλέ
πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δε με νοιάζει φίλη μου αγαπημένη
το πώς καταντήσαμε έτσι.

Δε με νοιάζει, όπως κάθε φορά που
φτάνω κοντά στο τέρμα, τίποτα.
Ούτε το δίκιο ή τ΄ άδικο,
οι αλήθειες, οι στεναχώριες
και λοιπά.

Έχω ένα πράγμα γαμημένο μέσα μου,
που δε μ' αφήνει να ξοφλήσω.
Γι' αυτό δε γουστάρω τους πρεζάκηδες.
Γι' αυτό δε γουστάρω τους μεθύστακες.
Γι' αυτό δεν ψήνομαι μ' αυτούς που αυτοκτονούνε.

Την ήβρες τώρα την απάντηση;
Βρες την, γομάρι μου αγαπημένο.

Γι΄αυτό δε θέλω να κάνουμε άλλο παρέα.

6 σχόλια:

  1. βγαλμένο από τη ζωή Αλέξη,,,,,,:)


    Ρε σεις τον αβγδεζηθικλμ εχω χάσει κι ανησυχώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαπιστώνω με χαρά, ξανά και ξανά την ευεργετική επίδραση που ασκεί η παραμονή σου στη φτωχομάνα, τόσο το ύφος όσο και στο περιεχόμενο της ποιητικής δημιουργίας.
    Ειδικά "Ο Γιάννης"......
    πολύ με άρεσε!
    πρόσεχε, γιατί νομίζω πως αρχίζεις να γίνεσαι "κλασικός"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χα! σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια. Με τέτοιες κριτικές μπαίνω σε πειρασμό να ρωτήσω ονοματεπίθετο, αλλά νταξ...Ειδικά πάντως για το Γιάννη, έπρεπε να γραφτεί κάτι οπωσδήποτε, γιατί με τον άλλονε το κουβεντιάζαμε ένα χρόνο αυτό το καφενείο!

    Τώρα όσον αφορά τη φτωχομάνα...ξέρω γω μωρέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. έχεις δίκιο.. ξέχασα να υπογράψω ως ανώνυμος (ή ανεπώνυμος??) Μίκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή