16/9/10

Έχω μια θεωρία

Έχω μια θεωρία.

Και να που η αξιοπρέπεια συγκρούεται τελικά με το πάθος, το ανθρώπινο.
Και να που τοποθετείται - για πρώτη φορά- στο κατάλληλο-ζυγισμένο πλαίσιό της.
Γιατί την ώρα που εγώ κάνω ό,τι κάνω κι εσύ με παρακαλείς να συνεχίσω, ο ορίζοντάς σου έχει κάπως διευρυνθεί, γιατί σε λίγο που θα παρακαλάω εγώ θα έχω μεταμορφωθεί σε κάτι υψηλότερο - δεν δέχομαι - αποκλείω τη λέξη χαμηλότερο.

Πάθος φυσικό εναντίον λεγόμενης αξιοπρέπειας.
Αξιοπρέπεια μαζί με το θείο.
Άνθρωπος εναντίον θείου λόγου, ως (φυσικά) εκ των πραγμάτων.
Άνθρωπος κάτω από όμορφα (ή άσχημα) ρούχα.
Όμορφα ρούχα εχθρικά: σε ραγάδες, πεσμένα στήθη, στραβά δόντια,
στην ελευθερία μέσω του σώματος αυτού, έστω, αν θες, του θεϊκού.
Ζωή κόντρα στο τίποτα, πίεση πίεση πίεση
-και βέβαια εδώ ανατέλλει ο δημιουργός.

Και τι σημασία το α΄ ή β΄ παρελθόν, η ζωή είναι τώρα
και είναι αδύνατον να το κρύψεις.
Ίσως και να σωθείς, ίσως πληρώσεις με ένα διάμεσο τα χρωστούμενα αυτού και του άλλου και του άλλου μήνα, μιας ζωής λιγότερο ή περισσότερο διαλεγμένης - ούτε μην το ψάχνεις τώρα- και γιατί φυσικά να το κατονομάσεις.

Εσείς απλά μη γίνεστε αυτό που σας έχουν προγραμματίσει να γίνεστε.
Όχι μόνο οι δυαδικοί υπολογιστές, όχι μόνο οι κύριοι
στα οβάλ γυαλιστερά τραπέζια τους.
Όχι μόνο η ιλιγγιώδης πληροφορία που μας βρίσκει στο ψαχνό
με κάθε γουλιά του καφέ μας.
Οι αιώνες οι φανταστικοί πριν από σένα και μένα δεν είναι καθόλου αθώοι, σε χαϊδεύουν στον αστράγαλο σαν όταν περπατάς σε έλος.
Άκου την παλιά μουσική, φτιάξε τη νέα, και δε μιλάω σε κανέναν
αυτή τη στιγμή, παρά στο δικό μου το χέρι εδώ τώρα που γράφει.

Σεβασμός, κόντρα στην υποταγή.
Αξιοπρέπεια, κόντρα στο σεβασμό.
Υποταγή, κόντρα στο πάθος, το ανθρώπινο.

Πρέπει στο δρόμο αυτό να προσέχεις τα λόγια σου,
τον τρόπο σου, το ύφος το δικό σου.
Μπορεί και να πληγώσεις κάποιον με τους αγροίκους τρόπους σου
φίλε μου, και ξέρω καλά ότι δεν το θες.
Σε αυτό το παιχνίδι είναι οι σκληροί τόσο πιο ευαίσθητοι,
οι υπερβολικοί τόσο πιο κουρασμένοι.

Ας το αρνηθεί αυτό έστω κι ένας.

Ένας ας μιλήσει ανοιχτά για αξιοπρέπεια.



5 σχόλια:

  1. ΒΡΕ δεν μας χέζεις με τις θεωρίες σου.

    Βρε ζάχο
    σιγά σιγά θα βγείς
    το Φουτζιγιάμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάτσε καλά γιατί θα φωνάξω τον Γκούντιαρ, ένα νέο, άγνωστο όνομα, τοποθετημένο πάνω σε λόφο Ταρσού, απέναντι από ρεκόρ αράπη.

    Και τότε δεν πρόκειται να σε σώσει κανένα χαϊκού, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ντροπιασμένος κι ευχαριστημένος μπάρμαν26 Σεπτεμβρίου 2010 στις 5:22 μ.μ.

    είμαι συγκινημένος.

    το ποιήμα το σωστό πρέπει να 'ναι σαν χταπόδι πεθαμένο προ τριών μηνών.Μαλακομένο στο αλάτι, μην τύχον και σφίξει γιατι χαθήκαμε.

    Πρέπει να είναι έτσι ακριβώς όπως το λέω, ώστε όταν στροβιλίζεται να ξεσκίζουν οι σάρκες του κοροιδεύοντας τον αναγνώστη. Να κοιτάει ο άμοιρος τα κομματάκια που πετάγονται και να χάνει το ίδιο το χταπόδι.Κι αμέσως την άλλη στιγμή να συνειδητοποιεί το λάθος του και να γυρνάει στο χταπόδι. Όμως τη στιγμή την παραπέρα πάλι να κοροιδεύεται και να στρέφει το βλέμμα του στις πεταχτές τροχιές απ'τα ξεκολημένα πλοκάμια. Κι αμέσως μετά να στηθοδέρνεται για την κακιά του πλάνη. Αυτό το περαδώθε πρέπει να κάνει ο δόλιος μέχρι το χταπόδι να ξεσκιστεί και να μείνει ξερή η καρδιά του. Κι εκεί στη γυμνωμένη την ξερή τη σάπια την καρδιά του, να φτάσει με δάκρυα πικρά, να δει την ομορφιά του. ώπα κι άιντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. όλα καλά μπάρμαν μου αλλά δε θέλω ντροπές.
    Κι επίσης, εκείνο το «μαλακομένο» με μπέρδεψε λίγο...
    καλά πλάκα κάνω. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μπαρμπα χ.ζ. να κοιτάς τη δουλειά σου κι όχι την ορθογραφία.

    φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή