29/3/09

Στου Ίντερνετ τις σελίδες (Ο Φλοκ)

Στου Ίντερνετ τις φωτεινές σελίδες
βρίσκει ο μικρός ο Φλοκ ό,τι ζητήσει
γνώσεις, παρέες, αιθέριες κορασίδες
κι άλλα, χωρίς ψιλά να ακουμπήσει

Είναι καιρός πια που δεν κόβεται το ρεύμα
κι όλοι κάνουν όμορφα τη δουλειά τους
έτσι κι ο Φλοκ μπροστά στην εικοσιτεσσάρα
ψάχνει τα Σάιτ, μηδενίζεται μπροστά τους

Δεν είν΄μονόχνωτος, μονήρης όμως, όχι
μην τον νομίσετε αναγνώστες μου μυστήριο
κυκλοφορεί, βγαίνει όξω στα Φόρουμ
για ν'αγορεύσει ευφραδώς στ΄ακροατήριο

Φρόντισε μάλιστα κι έφκειαξε και σελίδα
δικό του πράμα, ντόπιο, να μιλάει
τα σώψυχά του να στραγγίζει ως τη ρανίδα
να μπαίνει μέσα ο κάθε άχρηστος να κοιτάει

Ο Φλοκ μας είν΄καλό κοπέλι όμως
τρέχει, βοηθάει όποιονε δεν την παλεύει
ηλεχτρικούς φακέλους γράφει στέλνει μόνος
παγκόσμια ειρήνη, αλληλεγγύη, αγάπη γυρεύει

Εψές ένα του γράμμα εβρήκε μένα
την ώρα που έπινα το Τσάι μπρος στην Oθόνη
Είχα ξεχάσει ο δυστυχής ότι εις το Φόρουμ
είχα υπογράψει σαν «Το Μοναχό Τρυγόνι».
.......

20/3/09

ΡΙΖΙΤΙΚΟ

Σε ψηλό σκαμπό, σε σκοτεινό μπαράκι
κάθεται βοσκός
Κάθεται βοσκός, θλιμμένος λυπημένος ο καημένος
και παρακαλεί
Και παρακαλεί, τον μπάρμαν ν’ ανατείλει
μπάρμαν ανάτειλε
Μπάρμαν ανάτειλε, και δώσε ένα ουίσκι
για να πιω κι εγώ
Για να πιω κι εγώ, ξανά να γίνω φέσι
που μαι μοναχός
Που μαι μοναχός, και βρίσκω τη χαρά μου
στα ηρεμιστικά
Στα ηρεμιστικά, μα και σε άλλα χάπια
γιατ’ αλλιώς μπορεί
Γιατ’ αλλιώς μπορεί, να κάνω φασαρία
να σφάξω και δυο τρείς
Να σφάξω και δυο τρείς, κρατώντας περηφάνια
ζηλιάρης νευρασθενικός
Ζηλιάρης νευρασθενικός, με έχω καταντήσει
γιατί μια ζωή
Γιατί μια ζωή, πρέπει να είμαι βράχος
άντρας δυνατός
Άντρας δυνατός, μα γω σαν στάχυ νιώθω
μες στην ταραχή
Μες στην ταραχή, τ’ ανέμου και του φόβου
μπάρμαν ανάτειλε

Μπάρμαν ανάτειλε, δώσ’ μου κι άλλο ουίσκι .......

5/3/09

Ένας επιτυχημένος τύπος

Ως εδώ δεν τα ΄χω πάει κι άσχημα.

Έχω υψηλή θέση στην εταιρεία και πληρώνομαι
αρκετά καλά, τους είμαι πια απαραίτητος.
Η γυναίκα μου μ΄αγαπάει, μεγαλώνει σωστά τα παιδιά
και μαγειρεύει επίσης ωραία. Φρόντισε κι έχασε πάλι
τα κιλά της εγκυμοσύνης, μόνο για μένα.
Στην πολυκατοικία με χαιρετάν όλοι με χαμόγελο
και για το αμάξι μου κάτω έχει πάντα χώρο.

Παίρνω άδεια δυο τρεις φορές το χρόνο και πηγαίνω στο χωριό,
μ΄αρέσει να κάθομαι στον κήπο και να παίζω χαρτιά
στο καφενείο με τους παππούδες, είναι το χόμπι μου.
Τις Κυριακές συνηθίζω να τρώω στο σπίτι των γονιών μου,
η μητέρα μου μού έχει ακόμα τρομερή αδυναμία.
Τρώμε και μετά πίνουμε μαζί καφέ.

Δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται κανείς
να κλέβει, να παίρνει ναρκωτικά, να πίνει ή να καταστρέφει
τη ζωή του και των γύρω του όπως ακούω συχνά να γίνεται στις ειδήσεις.
Η ζωή είναι στο χέρι σου, αρκεί να έχεις όρεξη να δουλέψεις.
Τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ απλά:
Με δουλειά, κέφι και όραμα μπορείς να πετύχεις ό,τι θελήσεις.





Ένας πολύ επιτυχημένος τύπος


Καμιά φορά η ζωή είναι ωραία. Και δίκαιη.
Σε λιγότερο από 15 χρόνια έχω σχεδόν ό,τι ονειρεύεται κάθε άνθρωπος.
Λόγω της αποφασιστικότητας και της εξυπνάδας μου βέβαια -
αλλά όπως και να΄χει δεν έκανα ποτέ κάτι το ακραίο.

Πόσοι σαν κι εμένα υπάρχουν στη χώρα;
Σαράντα; πενήντα; δεν το πιστεύω.
Όπου πάω με ξέρουν όλοι. Με χαιρετούν όλοι.
Με γλείφουν και με παρακαλούν όλοι, και το ξέρω και το ξέρουν.
Και μου αρέσει. Γιατί κι αυτοί πολύ θα ήθελαν. Πολύ θα έλπιζαν.
Πολύ θα εύχονταν να είναι σαν κι εμένα.

Κοίτα τους, καμιά φορά τους βλέπω και με πιάνει οίκτος.
Δουλεύουν σαν σκυλιά οι περισσότεροι, για ψίχουλα.
Μου ΄ρχεται να τους δώσω τα ρούχα μου ή το ρολόι μου,
ή να αδειάσω μπροστά τους ότι υπάρχει στο πορτοφόλι μου.
Όμως δε χρειάζεται, τέτοιοι άνθρωποι σε μισούνε.
Θα χαίρονταν πολύ στην καταστροφή σου, θα σε πάταγαν
στο πρώτο σου λάθος. Είναι παλιά αλήθεια:
Ψηλά, είσαι και πρέπει να είσαι μόνος.

Έλα δω, κάθισε λίγο πιο κοντά.
Βλέπεις τα πετραδάκια; Αληθινά διαμάντια είναι.
Τα παράγγειλα κατευθείαν απ΄ το Λονδίνο, μόνο για σένα.
Φόρα τα, είναι δικά σου. Σε ομορφαίνουν πολύ
με το κόκκινο φόρεμα.

Τώρα θέλω να σε δω μόνο με αυτά.





Ένας αποτυχημένος τύπος


Πάλι θα τη βγάλω με ψωμοτύρι, δεν τα γράφουν πια.
Αλλά δεν πάνε όλοι στο διάβολο. Από τη στιγμή που αποφάσισα
να φτάσω ως την άκρη ήταν γνωστά όλα αυτά.

Ίσως να μην έχει πια νόημα, αλλά η γραμμή για μένα
έχει χαραχτεί μια για πάντα και δεν αλλάζω, τέλος.
Είμαι ο μυστήριος, ο παράξενος, ο ναρκομανής
ή ο κλέφτης, ανάλογα με το τι βολεύει κάθε φορά
τον καθένα.

Όμως σημασία έχει μόνο ότι δεν υπέκυψα.
Σε καμία πίεση, που δεν ήταν και λίγες.
«Λυπούμαστε κύριε, είμαστε υποχρεωμένοι από το νόμο να....»
Να πάτε να γαμηθείτε. Αυτό είσαστε πρώτα απ΄όλα υποχρεωμένοι.
«Με συγχωρείς, αλλά εσύ δεν αλλάζεις με τίποτα. Φεύγω.»
Να φύγεις. Κι εσύ.
Κοντά μου δε θέλω άλλα βάρη.

Πού είχα βάλει εκείνα τα κομμάτια με το Μάρκο;
Α, να. Πες τα ρε μάγκα, εσύ είσαι σωστός.

Αύριο θα βρέχει μάλλον, κι άλλη μέρα χωρίς ψάρεμα.
Δε βαριέσαι.
Αύριο ή μεθαύριο.
Για μένα δεν έχει καμιά διαφορά.
.......